Σε ένα Φίλο!

Όμορφο πράγμα να σ’ αγαπούν και ν’ αγαπάς,

 να σου δίνουνε τα πάντα χωρίς να ζητάς.

Να κουνάνε πάνω - κάτω το κεφάλι οι φίλοι σου όταν τραγουδάς.

Κι όταν ακουμπάς την πόρτα της χαράς, να μην έχει πάνω της σχήμα κλειδαριάς!

Γλυκύτατοι άνθρωποι να σε ρωτούν άμα πεινάς,

να σου  απαντούν όταν ρωτάς.

 Τι καλά! Με προσοχή να σε ακούν όταν μιλάς.

Όταν πας να φύγεις να φωνάζουνε «πού πας;».

Μένει γλυκιά γεύση στο στόμα όταν πονάς

κι ότι λυπάσαι είναι σημάδι πως ζεις και προχωράς!

Κι έτσι περπατώ σε μονοπάτια από λουλούδια.

 Ξαπλώνω πάνω στα όνειρά μου γράφοντας τραγούδια.

Όλοι οι φίλοι μου μελλοντικά αγγελούδια.

Φαγοπότι είναι η ζωή κι εγώ τρώω και τα φλούδια!

Με τη χαρά μου δένομαι όταν έναν καλό μου φίλο σκέφτομαι.

Κι όταν του κάνω κάτι -Θεέ μου, πόσο ντρέπομαι!

Είναι βροχή να σ’ αγαπούν κι εγώ από εκείνον βρέχομαι.

Αν κάποιος μου πει να τον παντρευτώ, θα του πω «βλέπουμε».

Μα αν μοιάζει με τον φίλο μου, οκ δέχομαι!

Κι όποιος είχε έναν φίλο κι είναι μόνος έκτοτε, τον φίλο μου να συναντήσει του εύχομαι.

Κάτι όμορφο πάω να σκεφτώ και καταλήγω σ’ ένα φίλο καλό

που στα δύσκολα είναι εδώ κι όταν χαίρεται, χαμογελώ (δις)!

Όταν μ’ αγκαλιάζουν άνετα με παρομοιάζουν

με έλατο όταν κοντά του δώρα βάζουν.

Μ’ εκείνους που στο δρόμο δυστυχώς την βγάζουν

και τα δικά σου τα παπούτσια δοκιμάζουν.

Χαμογέλασε στους περαστικούς

μπορεί να είναι φίλος του φίλου σου ένας απ’ αυτούς.

Παρατήρησε την μουσική που ακούς

και πες στον φίλο σου τι παρατήρησε ο νους.

Όταν τον φίλο μου κοιτώ στα μάτια,

στυλό δώσε μου να σου γράψω εκατό κομμάτια.

Παρέα σμήνος, προηγείται αυτός γιατί είναι φίνος.

 Όλοι μας πάμε όπου μας πάει εκείνος.

Όλα τα αλέθει -λένε- ο καλός ο μύλος

μα εγώ λέω όλα τα αντέχει ο καλός μου φίλος.

Βρέχει απ’ τα μάτια μου κρύβεται ο ήλιος

 μα εμφανίζεται ο πιο καλός μου φίλος

Κάτι όμορφο πάω να σκεφτώ και καταλήγω σ’ ένα φίλο καλό

που στα δύσκολα είναι εδώ κι όταν χαίρεται

 X α μ ο γ ε λ ώ !!! 

Ο Θαμμένος Θησαυρός

Μια φορά, στην πόλη της Κρακοβίας, ζούσε ένας φιλεύσπλαχνος και αλτρουιστής γέροντας ονόματι Ίζι. Για πολλές νύχτες συνέχεια ο Ίζι ονειρευόταν ότι ταξίδευε στην Πράγα κι έφτανε στη γέφυρα ενός ποταμού. Ονειρεύτηκε ότι δίπλα στο ποτάμι, κάτω από τη γέφυρα, βρισκόταν ένα δασύφυλλο δέντρο. Ονειρεύτηκε ότι ο ίδιος έσκαβε ένα λάκκο δίπλα στο δέντρο κι έβγαζε ένα θησαυρό που του πρόσφερε ευημερία και ηρεμία για όλη τη ζωή του.

Στην αρχή, ο Ίζι δεν έδωσε σημασία. Όταν, όμως, το όνειρο επαναλήφθηκε επί αρκετές εβδομάδες, υπέθεσε ότι έκρυβε κάποιο μήνυμα και αποφάσισε να μην περιφρονήσει αυτή την πληροφορία που ερχόταν από τον Θεό — ή ποιος ξέρει από πού.

Ακολουθώντας, λοιπόν, τη διαίσθησή του, φόρτωσε το μουλάρι του για ένα μεγάλο ταξίδι κι έφυγε για την Πράγα.

Ύστερα από έξι μέρες πορεία, ο γέροντας έφτασε στην Πράγα κι έπιασε να ψάχνει για τη γέφυρα του ποταμού στα περίχωρα της πόλης.

Δεν υπήρχαν πολλά ποτάμια ούτε πολλές γέφυρες, κι έτσι βρήκε γρήγορα το μέρος που γύρευε. Όλα ήταν όπως στο όνειρό του. Το ποτάμι, η γέφυρα, και στη μια πλευρά του ποταμού το δέντρο όπου έπρεπε να σκάψει.

Υπήρχε, όμως, μια λεπτομέρεια που δεν εμφανιζόταν στο όνειρο. Τη γέφυρα τη φρουρούσε μέρα-νύχτα ένας στρατιώτης της αυτοκρατορικής φρουράς.

Ο Ίζι δεν τολμούσε να σκάψει όσο ο στρατιώτης βρισκόταν εκεί. Κατασκήνωσε κοντά στη γέφυρα και περίμενε. Τη δεύτερη νύχτα, ο στρατιώτης υποπτεύθηκε τον άνθρωπο που είχε κατασκηνώσει κοντά στη γέφυρα και πλησίασε να τον ανακρίνει.

Ο γέρος δεν βρήκε λόγο να του πει ψέματα. Του εξήγησε ότι είχε έρθει από μια πολύ μακρινή πόλη γιατί είχε ονειρευτεί ότι στην Πράγα, κάτω από μια γέφυρα σαν κι αυτή, υπήρχε θαμμένος ένας θησαυρός.

Ο φρουρός ξέσπασε σε δυνατά χάχανα.

«Έκανες τόσο μεγάλο ταξίδι για μια βλακεία» του είπε. «Εδώ και τρία χρόνια εγώ ονειρεύομαι κάθε νύχτα ότι στην Κρακοβία, κάτω από την κουζίνα ενός γέρο-παλαβού που τον λένε Ίζι, υπάρχει θαμμένος ένας θησαυρός. Χα, χα, χα! Νομίζεις ότι πρέπει να πάω κι εγώ στην Κρακοβία να ψάξω αυτόν τον Ίζι και να σκάψω κάτω από την κουζίνα του; Χα, χα, χα!»

Ο Ίζι τον ευχαρίστησε ευγενικά και γύρισε στο σπίτι του.

Μόλις έφτασε, έσκαψε στην κουζίνα του και βρήκε το θησαυρό που ήταν πάντα εκεί θαμμένος. 

> Aπόσπασμα από το βιβλίο «Να σου πω μια ιστορία» του Jorge Bucay (Eκδόσεις Opera, 2008 - μετάφραση: Κρίτων Ηλιόπουλος)
--------------------------------------------------------------------------------------------

                                       Ο θησαυρός είναι πάντα εκεί! 

Κι επειδή αγαπώ να μπερδεύονται όμορφα οι ιστορίες των άλλων με τις δικές μου, θα κάνω μια παράφραση...

Οι παραπάνω αράδες που μόλις διάβασες

είναι μόνο ορισμένες πέτρες.

Πράσινες πέτρες, κίτρινες πέτρες, κόκκινες πέτρες.

Αυτές οι αράδες γράφτηκαν μόνο για να σημαδέψουν ένα σημείο ή ένα δρόμο.

Η δουλειά της ανασκαφής για να βρεθεί το διαμάντι που κρύβεται...

...είναι δική σου υπόθεση.

"Ελεύθερη Σχέση"

Για να ξέρουμε τι λέμε...

Ο όρος "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΧΕΣΗ" μου θυμίζει την παροιμία "...και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο"! 

Κοινώς...κάτι τέτοιο ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ! 

Πώς θα μπορούσε άλλωστε όταν οι 2 αυτές λέξεις είναι εξ ορισμού αντίθετες! Προσωπικά θεωρώ τρομερά ανασφαλείς και ευθυνόφοβους όσους αρνούνται να κάνουν μια από τις 2 αληθινές επιλογές και παρασύρονται σε αυτή την ...
                              
                                             ουτοπία!

Μεγίστη δε των δεινών

Βρισκόμουν εκεί από την πρώτη στιγμή,
στην αδρεναλίνη
που κυκλοφορούσε στις φλέβες των γονιών σου
όταν έκαναν έρωτα για να σε συλλάβουν,
και μετά στο υγρό
Που η μητέρα σου έστελνε στη μικρή καρδιά σου
όταν ακόμα ήσουν απλώς ένα παράσιτο.

΄Εφτασα σ΄ εσένα προτού μπορέσεις να μιλήσεις,
προτού ακόμα μπορέσεις να καταλάβεις κάτι
απ΄ αυτά που σου έλεγαν οι άλλοι.
Βρισκόμουν εκεί όταν, αδέξια,
προσπαθούσες να κάνεις τα πρώτα σου βήματα
εμπρός στο πειραχτικό και γελαστό βλέμμα όλων.
Όταν ήσουν απροστάτευτος και εκτεθειμένος,
όταν ήσουν ευάλωτος κι είχες ανάγκη.

Μ΄ έφερε στη ζωή σου
το χέρι της μαγικής σκέψης.
Με συνόδευαν …
οι προλήψεις και τα ξόρκια,
τα φετίχ και τα φυλαχτά…
οι καλοί τρόποι, οι συνήθειες και η παράδοση …
οι δάσκαλοί σου, τα αδέρφια σου και οι φίλοι σου …

Προτού μάθεις πως υπήρχα
διαίρεσα στην ψυχή σου σ΄ έναν κόσμο φωτός κι έναν κόσμο σκότους.
Έναν κόσμο για το καλό κι έναν για τα υπόλοιπα.

Εγώ σου έφερα τα συναισθήματα της ντροπής,
σου έδειξα όλα τα μειονεκτήματά σου,
τις ασχήμιές σου,
τις ανοησίες σου,
τα δυσάρεστα όλα. 
Εγώ σου κρέμασα την ταμπέλα «διαφορετικός»
όταν σου είπα για πρώτη φορά στο αφτί
ότι κάτι δεν πήγαινε εντελώς καλά σ΄ εσένα.


Υπάρχω πριν από τη συνείδηση,
πριν από την ενοχή,
πριν από την ηθική,
πριν από τις αρχές του χρόνου, 
πριν ακόμα ο Αδάμ ντραπεί για το κορμί του
όταν αντιλήφθηκε ότι ήταν γυμνός …
και το κάλυψε!

Είμαι ο απρόσκλητος μουσαφίρης,
ο ανεπιθύμητος επισκέπτης,
και ωστόσο,
είμαι πρώτος που ήλθα και τελευταίος που θα φύγω
΄Εγινα ισχυρός με τον καιρό
ακούγοντας τις συμβουλές των γονιών σου
για το πώς... θα θριαμβεύσεις στη ζωή.

Παρατηρώντας τις αντιλήψεις της θρησκείας σου,
που σου λέει τι να κάνεις και τι να μην κάνεις,
για να σε δεχτεί ο Θεός στις αγκάλες του.
Υποφέροντας απάνθρωπα αστεία
των συντρόφων σου στο σχολείο
όταν γελούσαν με τις δυσκολίες σου.
Υπομένοντας τις ταπεινώσεις από τους ανωτέρους σου.
Παρατηρώντας την άχαρη μορφή σου στον καθρέφτη
και συγκρίνοντάς την μετά με την εικόνα των «διασήμων»
που βγαίνουν στην τηλεόραση.

Και τώρα, επιτέλους,
έτσι όπως είμαι δυνατός,
και για τον απλό λόγο
ότι είμαι γυναίκα,
ότι είμαι νέγρος,
ότι είμαι Εβραίος,
ότι είμαι ομοφυλόφιλος,
ότι είμαι ανατολίτης,
ότι είμαι ανάπηρος,
ότι είμαι ψηλός, κοντός ή χοντρός…
μπορώ να σε μεταμορφώσω
σ΄ ένα σωρό σκουπίδια,
σε παλιοσίδερα,
σε αποδιοπομπαίο τράγο,
στον παγκόσμιο υπεύθυνο,
σ΄ έναν καταραμένο 
μπάσταρδο
μιας χρήσης.


Γενεές και γενεές ανδρών και γυναικών
με υποστηρίζουν.
Δεν μπορείς να ξεφύγεις από μένα.

Η θλίψη που προξενώ είναι τόσο ανυπόφορη που
για να με αντέξεις,
πρέπει να με μεταδώσεις στα παιδιά σου,
ώστε να με περάσουν στα δικά τους παιδιά,
στους αιώνες των αιώνων.

Για να βοηθήσω εσένα και τους απογόνους σου
θα μεταμφιεστώ σε τελειομανία,
σε υψηλά ιδανικά,
σε αυτοκριτική,
σε πατριωτισμό,
σε ηθικές αξίες,
σε καλές συνήθειες,
σε αυτοέλεγχο.


Η θλίψη που σου προξενώ είναι τόσο έντονη
που θα θελήσεις να με αρνηθείς
και, γι΄ αυτό,
θα προσπαθήσεις να με κρύψεις πίσω από τα πρόσωπά σου,
πίσω από τα ναρκωτικά,
πίσω από τη μάχη σου για το χρήμα,
πίσω από τις νευρώσεις σου,
πίσω από την απρόσωπη σεξουαλικότητά σου.
Δεν έχει σημασία τί κάνεις, όμως,
δεν έχει σημασία πού πηγαίνεις.
Εγώ θα είμαι πάντα εκεί,
πάντοτε παρών.
Γιατί ταξιδεύω μαζί σου
μέρα και νύχτα,
ακούραστα,
δίχως όρια.

Εγώ είμαι η βασική αιτία της εξάρτησης,
της κτητικότητας,
της πίεσης,
της ανηθικότητας,
του φόβου,
της βίας,
του εγκλήματος,
της τρέλας.

Εγώ σου δίδαξα το φόβο της απόρριψης
κι εγώ περιόρισα την ύπαρξή σου σ΄ αυτό το φόβο.
Από μένα εξαρτάται το αν θα εξακολουθήσεις να είσαι
αυτό το άτομο που το γυρεύουν, το λατρεύουν,
το χειροκροτούν, ο ευγενικός και ο ευχάριστος
που είσαι σήμερα για τους άλλους.
Από εμένα εξαρτάσαι,
γιατί εγώ είμαι το μπαούλο όπου έχεις κρύψει
εκείνα τα πιο δυσάρεστα πράγματα,
τα πιο γελοία,
τα λιγότερο επιθυμητά κι από σένα τον ίδιο.

Χάρη σ΄ εμένα
έμαθες να συμβιβάζεσαι
με αυτά που σου δίνει η ζωή,
γιατί, τελικά,
οτιδήποτε και αν ζήσεις θα είναι πάντοτε παραπάνω
απ΄ αυτό που νομίζεις ότι αξίζεις.


Το μάντεψες, έτσι δεν είναι;


Είμαι το συναίσθημα της απόρριψης που νιώθεις για τον ίδιό σου τον εαυτό.

ΕΙΜΑΙ...ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ

ΠΟΥ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ.

Θυμήσου την ιστορία μας...

Όλα άρχισαν εκείνη τη γκρίζα μέρα

Που αφέθηκες να πεις περήφανος:

«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ!»

Και, ντροπιασμένος και φοβισμένος,

κατέβασες το κεφάλι

κι άλλαξες τα λόγια και τις πράξεις σου

με ένα συλλογισμό:

«ΕΓΩ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΗΜΟΥΝ…»

("Αυτο-απόρριψη". Απόσπασμα από το βιβλίο "Να σου πω μια ιστορία" του θαυμάσιου συγγραφέα και ψυχιάτρου Χόρχε Μπουκάι)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μεγίστη δε των δεινών, η αυτο-απόρριψη.

Εγώ θα έπρεπε να ήμουν...

Και μετά...

Το κάθε σώμα που γνώρισα ή δεν γνώρισα..., το κάθε σώμα που αγάπησα... 

«Σπείρεται εν φθορά, Εγείρεται εν Αφθαρσία»!!

Το σώμα εκείνο που στάθηκε απέναντί μου και Χαμογελούσε όταν χαμογελούσα. Εκείνο που δάκρυσε -και για εκείνο που δακρύσαμε

με δάκρυα... που πότισαν τον σπόρο που έπεφτε στην γη!

Το σώμα εκείνο που υπήρχε πριν από εμένα...!!!

Το σώμα που υπάρχει, το σώμα που θα υπάρξει μετά από εμένα!

Δεν το κλαίω σήμερα απλά το συλλογάμαι.

Συλλογάμαι τα όσα πέρασε και έζησε, 

τα όσα ο χρόνος κατέγραψε στο τεφτέρι του ή έσβησε. 

Τα όσα ο καταργεράκος ο χρόνος θα φέρει!!!

------------------------------------------------------------------------------------

Οι "φυλακές" και οι "φύλακες" φοράνε τα καλά τους μια τέτοια μέρα! 

Επισκέψεις και Δώρα για όλους! Κάποιοι πιστεύουν πως θα πας επιτέλους σ' αυτό το επισκεπτήριο, οι περισσότεροι ελπίζουν, κάποιοι άλλοι ξαφνιάζονται. Και επιτέλους, ναι! 

Γέλα Ψυχή μου 

όπως γελώ κι εγώ 

(που στο υποσχέθηκα) 

Χριστός Ανέστη!! Και μετά;

{Μια τέτοια μέρα η Παναγιά κατέβηκε από τους ουρανούς

για να γιορτάσει την Ανάσταση μαζί με τους πιστούς. 

Κόσμος πολύς ήταν εκεί κι ευφράνθει η ψυχή της

που έβλεπε τόσους πιστούς που ετίμουν το παιδί της.

Ευωδιάζει η Εκκλησιά, λιβάνι, κερί, μέλι, 

ψάλλουν ιερείς, ψάλλουν πιστοί, ψάλλουν και οι αγγέλοι.

Και φαίνονται να 'ναι όλοι τους πολύ συγκινημένοι,

οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι και δακρυσμένοι. 

Κι έτσι ο όρθρος προχωρεί κι ακούγεται σαφώς 

ο ιερεύς που προσκαλεί "Δεύτε λάβετε φώς!".

'Ολοι λαμπάδες άναψαν κι έγινε ένα πανόραμα

και χύθηκε παντού το φως ωσάν να βλέπεις όραμα. 

Όλου του κλήρου άρχισε σε λίγο το ξεκίνημα

να βγούν έξω από το ναό, να δώσουνε το μήνυμα. 

"Χριστός Ανέστη" ακούστηκε να ψάλλει ο Δεσπότης. 

"Χριστός Ανέστη" σώθηκε όλη η Ανθρωπότης! 

Τότε η χαρά, η συγκίνηση φτάνει στο κατακόρυφο.

Ηχούν καμπάνες γιορτινά, φιλιά, ευχές και θόρυβος. 

Κι αφού οι ιερείς έξι φορές είπαν "Χριστός Ανέστη" 

έγινε αυτό που η Παναγιά, είδε κι εξανέστη. 

Και το τροπάριο έλεγε "Σκόρπισαν οι εχθροί Του 

κι αυτοί που δεν χαρήκανε για την Ανάστασή Του. 

Κι όπως χάνεται ο καπνός χαθήκαν απ' εμπρός του,

γιατί χαρά μόνο γι αυτούς ήταν ο θάνατός Του. 

Έτσι απολούνται οι αμαρτωλοί κι αυτοί που Τον μισούνε, 

οι δίκαιοι αγάλλονται μένουν να ευφρανθούνε".

Κι ενώ ο Δεσπότης έψαλε τα τόσο αυτά μεγάλα,

ξεκίνησαν οι χριστιανοί να φεύγουνε τρεχάλα. 

Όλα τα φώτα σκόρπισαν, να έμειναν τόσοι μόνο 

που προκαλούσανε ντροπή, αγανάκτηση και πόνο.

Η Παναγιά μας σάστισε, έβλεπε κι απορούσε, 

να καταλάβει δεν μπoρεί, τον Άγγελο ρωτούσε. 

-"Άγγελε, σε παρακαλώ ρώτησε κι έλα πε μου 

αυτοί που φεύγουν βιαστικοί, που πάνε εξήγησέ μου. 

Πώς στη γιορτή δεν θέλουνε μαζί μας να καθήσουν 

για να δοξάσουν το Χριστό και να Τον προσκυνήσουν;  

Στην Σταύρωση όλοι έμειναν, στον τάφο Του με δάκρυ, 

μυρολούλουδα έρραναν όλοι απ' άκρη σ΄άκρη.

Και τώρα που τελειώσαν πια του Χριστού τα πάθη,

φεύγουνε, την Ανάσταση μόλις που έχουν μάθει; 

Μην είναι εκείνοι οι εχθροί που θέλαν το κακό Του, 

αυτοί που Τον προδώσανε, Τον στείλαν στον σταυρό Του, 

που Τον μισούν και βλασφημούν τ' αγιο ονομά Του; 

Πήγαινε Άγγελε να δεις μην είναι του Πιλάτου;" 

Ο Άγγελος γονάτισε και στων ματιών την άκρη, 

είδε η Θεοτόκος μας να του κυλά ένα δάκρυ. 

-"Συγχώρα με Βασίλισσα, μήτηρ-ποιητού των όλων,

γιατί αυτά που με ρωτάς θα σε γεμίσουν πόνο. 

Απ' το ναό όλοι αυτοί, που φεύγουν μακρυά Του 

είναι γιατί ο διάβολος έκανε τη δουλειά του.

Και εις το σπίτι βιαστικοί τρέχουνε για να φτάσουν 

τη μαγειρίτσα τη ζεστή να φάνε, να χορτάσουν".

Η Δέσποινά μας τ' άκουσε όλα αυτά πικραμένη 

και για την ανθρωπότητα είπε πολύ λυπημένη.

"Πώς θα τολμήσω στο Θεό γι' αυτούς να μεσιτέψω

όταν στον πόνο, στον καημό ζητούν να τους συντρέξω"; 

Δια βρώσεως εξώσθη ο Αδάμ του Παραδείσου,

πάλι για βρώση Ανθρωπε βαραίνεις τη ψυχή σου;" }

--------------------------------------------------------------------------------------


Το παραπάνω, κάπου το ξετρύπωσα και σαν καλή Φαρισαία, σκέφτηκα να το αναρτήσω με την σειρά μου εδώ. Για εμένα λέει κάτι. 'Ισως και για σένα. 

                                           Χριστός Ανέστη!!! Και μετά;

Μετά οι ζωούλες μας ακολουθούν την γνώριμη πορεία τους. Μα τότε ποιό το νόημα; Το κόσκινο που κουβαλούμε είναι τρύπιο και χάνουμε την ουσία. Τον σταυρώνουμε κάθε μέρα και "Τον Ανασταίνουμε μια φορά τον χρόνο". Ας είναι τουλάχιστον δυνατή η συγκίνηση της Αναστάσεως για να παρασύρει τις ζωές μας σ΄αυτόν τον δρόμο. Ας αποτελεί σημείο αναφοράς ψυχοπνευματικής ενδοσκόπησης η Λαμπρή αυτή ημέρα. Ας είναι οι ευχές για Φώτιση να βγουν αληθινές.

Μαγική Συνταγή

Συνταγή Καλής Διάθεσης 

Υλικά:

1 κιλό καλή υγεία

3 κουταλιές σούπας χαμόγελο

1 κούπα αγάπη

2 πρέζες άρωμα ζεστής αγκαλιάς

2 κουταλιές σούπας όμορφα λόγια

2 κουταλιές γλυκού αισιοδοξία

2 κουταλιές γλυκού πίστη

2 κουταλίες γλυκού ευγένεια

1 κούπα όνειρα

3 κουταλιές σούπας φιλιά

1 ποτήρι νερού τραγούδι

1 κουταλιά γλυκού προσπάθεια

1 κουταλιά γλυκού δάκρυα χαράς

Εκτέλεση:

Αναμειγνύετε τα υλικά με τυχαία σειρά και προσθέτετε 1 κούπα χρυσόσκονη

για γαρνίρισμα!

Καλή Επιτυχία!!!